Twin Peaks'ın pilot bölümünde David Lynch, bir lise ortamında günlük yaşamın sıradan ritimlerini ustaca yakalar. Bir öğrenci sigara gizlice, bir diğeri müdürün ofisine çağırılır ve sınıfa katılım alınır. Bir polis memuru girdiğinde, öğretmene fısıldayarak sahne aniden değişir. Bir çığlık havayı deliyor ve pencereden avluya koşan bir öğrenci görülüyor. Öğretmen, yaklaşmakta olan bir duyuruya işaret ederek gözyaşlarını tutmaya çalışır. Daha sonra kamera boş bir koltuğa odaklanıyor, çünkü iki öğrenci bilerek bir bakış attı ve arkadaşları Laura Palmer'ın öldüğünü fark etti.
Lynch'in yaşamın yüzey düzeyinde ayrıntılarını yakalama yeteneği belirgindir, ancak sürekli olarak daha derine iner ve altındaki rahatsız edici alt akımları ortaya çıkarır. Twin Peaks'ın bu sahne, kariyerinin tematik özünü özetliyor ve bir şeyin her zaman yanlış olduğu fikrini ustaca tanıtıyor. Bununla birlikte, Lynch'in geniş çalışma grubunda, kırk yıldan fazla süren tek tanımlayıcı an değil. Her hayranı, tekil sanatsal sesinin çeşitli çekiciliğini yansıtan farklı bir sahne veya filmi favori olarak vurgulayabilir.
"Lynchian" terimi, David Lynch'i bir efsane yapan bu rahatsız edici, rüya benzeri kaliteyi kapsar. Geçişi hayranlar için derin bir kayıptır, çünkü çalışmaları her biriyle benzersiz bir şekilde yankılanan bir sanatçıdır. "Lynchian", daha geniş bir rahatsızlık ve yönelim bozukluğu duygusu uyandırmak için tarif ettikleri işin özelliklerini aşan "Kafkaesque" gibi seçkin bir grup sıfat grubuna katılır.
Birçok tomurcuklanan film tutkunu için, Lynch'in Eraserhead'i izlemek bir geçit töreniydi. Onlarca yıl sonra, bu gelenek Lynch'in babasıyla birlikte Lynch'in filmlerinde kendi yolculuğuna çıkan genç oğlu ile devam etti. Oğlu ve kız arkadaşı, kendi başlarına ikiz zirveleri izlemeye başladı ve 2. sezonun Windom Earle dönemine ulaştı.
Lynch'in çalışması, kolay kategorizasyona meydan okuyan kalıcı, zamansız bir kaliteye sahiptir. İkiz Zirveler: Dönüş (2017) 'de, bir çocuğun yatak odasının 1950'leri çağrıştırdığı bir dünya hazırlarken, anlatı gerçeküstü, distopik bir gerçeklikte ortaya çıktı. Bu dizi, Lynch'in alışılmadık yaklaşımına sadık kalarak, sevgili karakterlerin geri dönüşüne güvenmeyi reddederek Hollywood'daki nostaljiye dayalı eğilime meydan okudu.
Lynch, Dune ile ana akım Hollywood'a girdiğinde, sonuç kötü şöhretli bir yanlışlıktı, ama açıkça onun. Zorluklara rağmen, Max Evry'nin Kargaşa'daki Masterpiece kitabında ayrıntılı olarak açıklandığı gibi, Lynch filmi meşhur kedi/sıçan sağım makinesi gibi imza tuhaf görüntüleriyle aşıladı. İkinci özelliği olan Elephant Man , daha geleneksel olsa da, karanlık bir tarihsel zemin ortasında güzellik ve insanlığın dokunaklı bir keşfi olmaya devam ediyor.
Lynch'in mavi kadife gibi filmleri, genellikle Americana'nın pastoral cephesini daha koyu, gerçeküstü bir gerçekle yan yana koyar. Film, beyaz kazık çitlerinden ve sağlıklı görünümlerden uzak bir dünyaya giren amatör bir dedektifi takip ediyor ve altındaki huzursuz gerçekleri ortaya çıkarıyor. Lynch'in çalışmaları, yaşadığımız dünyadaki perdeyi sürekli olarak geri çekerek gizli katmanları ortaya çıkarıyor.
Lynch'in etkisi yeni nesil film yapımcılarına uzanıyor. 2024'lerde, yüzen kamerası, tiyatro gardırobu ve kırmızı fırlama ışıkları olan bir barda bir sahne olan Jane Schoenbrun tarafından yönetilen TV Glow'u gördüm . Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino ve Denis Villeneuve gibi film yapımcıları, Lynch'in gerçekleştirme ve karanlık komediden çekildiler, her biri "Lynchian" mirasına kendi bükümü eklediler.
David Lynch'in sinema üzerindeki etkisi yadsınamaz, bir dönemin sonunu işaret eder. Filmleri sadece nostaljiyi geçmiş bir süre uyandırmakla kalmaz, aynı zamanda dünyaları olağan algımızın hemen ötesinde keşfetmekle kalmaz. Yüzeyin altında gizlenen "Lynchian" unsurları aramaya devam ederken, gelecekteki film yapımcıları üzerindeki etkisi kalıcı mirasının bir kanıtı olmaya devam ediyor.
