Yoko Taro, de visionair achter de veelgeprezen titels Nier: Automata en Drakengard, heeft vaak gesproken over de diepgaande impact van de game ICO op het medium van videogames als een vorm van artistieke expressie. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, verzamelde ICO snel een toegewijde aanhang en werd hij een cultklassieker vanwege het minimalistische ontwerp en woordloze verhalen.
Taro heeft benadrukt hoe de centrale monteur van ICO - waar spelers het personage Yorda begeleiden door haar hand vast te houden - gerefutioneerde gameplay -conventies van het tijdperk. "Als ICO je in plaats daarvan een koffer had gedragen in plaats daarvan een koffer van een meisje, zou het een ongelooflijk frustrerende ervaring zijn geweest," merkte Taro op. Hij benadrukte dat de vereiste voor spelers om een ander personage te leiden een baanbrekende beweging was, die de traditionele concepten van interactiviteit in games uitdaagde.
Destijds werd een succesvol spelontwerp vaak gemeten aan de hand van het vermogen om boeiend te blijven, zelfs wanneer alle elementen op het scherm werden uitgekleed tot eenvoudige kubussen. ICO nam echter een andere route, die prioriteit gaf aan emotionele resonantie en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Volgens Taro toonde het spel aan dat kunst en verhaal hun rollen als louter achtergronden naar gameplay konden overstijgen, waardoor essentiële elementen van de ervaring werden.
Taro beschrijft ICO als 'Epoch Making', crediteerde het met het hervormen van het traject van game-ontwikkeling. Hij loofde de titel voor het laten zien dat videogames een diepgaande betekenis konden overbrengen door subtiele interacties en sfeervolle ontwerp.
Naast ICO noemde Taro ook twee andere invloedrijke games die een blijvende impact hadden op zowel hem als de bredere gaming -industrie: Undertale door Toby Fox en Limbo door PlayDead. Hij betoogde dat deze spellen de grenzen verlegden van wat zou kunnen worden bereikt door interactieve media, waaruit blijkt dat videogames in staat zijn om diepe emotionele en intellectuele ervaringen te leveren.
Voor fans van het werk van Yoko Taro biedt zijn bewondering voor deze games waardevol inzicht in de creatieve inspiraties achter zijn eigen projecten. Het benadrukt ook de voortdurende evolutie van videogames als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.
