De blijvende verbinding van Doom met metalmuziek valt niet te ontkennen. Een enkele noot van elke doom -soundtrack roept onmiddellijk de demonische beelden van de serie op, die doet denken aan de aanwezigheid van Iron Maiden. Deze symbiotische relatie is samen met de gameplay geëvolueerd, met beide die zichzelf over drie decennia opnieuw uitvinden. Uit Thrash Metal Origins hebben de soundtracks van Doom verschillende subgenres doorkruist, met als hoogtepunt de metalcore -intensiteit van DOOM: The Dark Ages .
De originele Doom uit 1993 trok inspiratie uit eind jaren 80 en vroege jaren 90 metalen reuzen zoals Pantera en Alice in Chains, duidelijk in nummers als "Untitled" (E3M1: Hell Keep), spiegelen Pantera's "Mouth of War". De algehele score heeft de thrash metal-energie van Metallica en Anthrax gekanaliseerd, waardoor de snelle actie en demonische ontmoetingen van het spel perfect aanvulden. De soundtrack van Bobby Prince blijft iconisch en weerspiegelt het ritme van het onvergetelijke gunplay van de game.
Deze synergie ging meer dan tien jaar door tot de release van Doom 3 in 2004. Deze overlevingshorror-geïnspireerde aflevering, terwijl hij experimenteerde met een langzamer tempo en een controversiële zaklampmechaniek (later verwijderd), vereiste een ander sonisch landschap. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, componeerde Chris Vrenna (voorheen van negen inch nagels) en Clint Walsh uiteindelijk de soundtrack, die inspiratie haalde uit de atmosferische en complexe soundscapes van Tool. Doom 3's hoofdthema kan gemakkelijk een tool B-side zijn, de onconventionele tijdshandtekeningen die de horror-geïnfuseerde sci-fi-setting van de game perfect aanvullen.
Doom 3, ondanks het commerciële succes, blijft een uitbijter in de serie. In de vroege jaren 2000 evolueerde FPS -games met de opkomst van Call of Duty en Halo , en metalmuziek onderging een vergelijkbare transformatie. Hoewel de invloed van Nu-Metal interessant had kunnen zijn, kozen Vrenna en Walsh wijselijk voor een gereedschapsachtige richting, waardoor een verontrustende maar passende soundtrack werd gecreëerd.
De 2016 Doom Reboot markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm. De aan kracht-gedreven gameplay van de game vond zijn perfecte match in de baanbrekende soundtrack van Mick Gordon. De score, een meesterwerk van Djent, gelaagde sub-bas frequenties met witte ruis, waardoor een viscerale ervaring ontstaat die zelfs Meshuggah misschien baszware vindt. Doom 2016's Soundtrack wordt breed gevierd, waarbij het origineel aantoonbaar wordt overtroffen.
- Doom Eternal (2020), terwijl het werk van Gordons werd geconfronteerd met productiecomplexiteiten, resulterend in een soundtrack die, hoewel hij zijn handtekening draagt, minder samenhangend is. Hoogst leunend in de metalcore die in de late jaren 2010 en vroege 2020s gangbaar is, weerspiegelt het Gordons gelijktijdig werk met banden als Bring Me the Horizon en Architects. Eternal's* soundtrack, hoewel nog steeds zwaar, voelt iets lichter aan dan zijn voorganger, met weerspiegeling van de opname van platformen en puzzelelementen door de game.
Persoonlijk blijft DOOM 2016 mijn favoriet, de ruwe energie die de intensiteit van architecten weerspiegelt Al onze goden hebben ons verlaten . Hoewel eeuwig uitstekend en innovatief is, mist het dezelfde viscerale impact.
- DOOM: The Dark Ages presenteert een intrigerende propositie. De vernieuwde gevecht, getoond in de Xbox -ontwikkelaar Direct, vereist een passende soundtrack. Componisten die de beweging afmaken (bekend om Borderlands 3 en The Callisto Protocol *) lijken inspiratie te halen uit zowel klassiek als modern metal, wat de mix van klassieke doomelementen van de game en nieuwe mechanica weerspiegelt.
Het langzamere, meer opzettelijke gevecht van de donkere eeuwen , met een schild en grootschalige ontmoetingen, vereist een soundtrack die de zwaarte in evenwicht houdt met behendigheid. De tentoongestelde gameplay duidt op invloeden van de seismische uitsplitsingen van Knocked Loose en traditionele thrashelementen, die de originele ondergang en eerdere metal's fantastische thema's weerspiegelen.
De volledige reikwijdte van The Dark Ages blijft ongezien, maar ID -software lijkt voort te bouwen op de erfenis van de serie en bredere invloeden. De opname van mythologische wezens en mechs breidt de traditionele Doom -formule uit, met weerspiegeling van de experimenten van Modern Metal. De evolutie van de game loopt parallel met de diverse verkenningen van Modern Metal, van elektronische en hiphopinvloeden tot onverwachte genre-melanges.
De toekomst ziet er rooskleurig uit voor zowel ondergang als zware muziek. De donkere eeuwen belooft alle fronten te leveren, met zijn gevechten centraal en de soundtrack die de perfecte demonische achtergrond biedt. De aangeboden beperkte glimpen zijn ongelooflijk veelbelovend en wijzen op een potentieel nieuw favoriet metalalbum bij de mei -release.
